In de zomer van 1983 troffen we elkaar in de deuropening van een huiskamer met een kakofonie aan geluiden en een mengeling van geuren afkomstig van de schoonmaak- en etenskar die beiden pontificaal midden in de gang stonden.
Hij de Bourgondiër, het leven omarmend met enthousiasme, een goede neus voor de beste koffie, stads- en avondmens en een enorme dosis positiviteit om u tegen te zeggen. Ik de serieuze denker, de actieveling, dorps- en een met-de kippen-op-stok-mens en nog steeds lerende hoe één te zijn met ieder moment van de dag. En toch, het gaat al tientallen jaren heel goed zo met ons samen…
Dat ik zijn spierwit geblondeerde haardos maar niets vond, hij mijn anti koffie beleid vanwege het verslavende effect en de slechte leefomstandigheden van de koffieboeren kortzichtig… Ach alles komt altijd op zijn pootjes terecht: zijn hoofd is inmiddels gelukkig ver kaal, ik kan weer lekker verantwoorde koffie drinken, hij is gestegen op de intellectuele ladder van idioot naar matig verstandelijk beperkt, ik op die andere ladder van leerling naar een maatschappelijk betrokken zorgondernemer.
Ik loop mijn pad, hij rolt het zijne. Deels samen, deels alleen. Vaak met lol, zo nu en dan met frustratie; soms met hobbels, soms zonder wegwerkzaamheden.
We geven beiden kleur aan ons leven en aan dat van anderen. Ik door mijn ondernemerschap en het delen van de heerlijkheden uit mijn eigen moestuin. Hij door steeds weer nieuwe begeleiders toe te laten in zijn leven. Hij ‘omarmt’ hen met een lach en geeft ze een kans op mooie levenslessen als: Kijk verder dan je neus lang is en alles lijkt anders wanneer jij anders kijkt.
Vrienden vanaf 1983 en nóg krijg ik te horen dat dit geen vriendschap kan zijn, dat het niet gelijkwaardig is, dat je in een vriendschap neemt en geeft. En wat heeft hij mij nou te geven?
Het maakt ons allemaal niet meer uit, we glimlachen er inmiddels samen nog eens een keertje extra om. Het is wel duidelijk: de buitenkant, dat wat anderen aan labels op ons plakken, zegt veel meer over hen dan over ons. Wij zijn gewoon maatjes voor het leven, daar kan je veel en weinig woorden aan vuil maken, wat nog niet zo simpel is wanneer je niet in staat bent om met woorden te communiceren. De getekende koffiekaart bij de nieuwe espresso bar biedt uitkomst: doe ons nog maar een duplo en we genieten verder van de voorjaarszon die ons toelacht, gratis en voor niks!